De jarige - uit waar het geld bleef

Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 141 De jarige
Zaterdagavond in de Sip ’n’ Dip: Piano Pat loeit haar vijf-endertigduizendste vertolking van ‘Take Me Home,Country Roads’ terwijl studenten en studentes – voor dekerst thuisgekomen en er tot nieuwjaar gestrand – aande piano slurpen van hun mixdrankjes en meezingen.
Het is tien uur of halfelf en buiten komt de sneeuw metpakken naar beneden. Ik haal een aangelengde Danielsen neem die, niet zonder spijt, mee terug naar de kamer.
De bar is gezellig, warm, raamloos en luidruchtig. Bui-ten ziet de straat eruit als de IJsplaneet.
‘Waar is mijn Coke?’ vraagt Justin.
‘Welke Coke?’‘Die je niet voor me hebt meegenomen,’ zegt hij.
Ik diep een pakje dollarbiljetten op uit de voorzak van mijn spijkerbroek, trekt er eentje tussen de hoop uit engooi het naar zijn hoofd. In een reflex schiet zijn handomhoog om het te vangen. Hij is als tweedejaars al wis-selspeler op het tweede honk in zijn schoolteam in SanDiego. Als hij opstaat om een Coke-automaat te gaanzoeken is hij opnieuw groter dan ik, dat is hij al dit helebezoek geweest, maar het verrast me opnieuw.
Als ik de laptop tot leven wek, blijkt de vlucht van zijn Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 142 moeder nog steeds vertraging te hebben, nog niet uit SaltLake te zijn vertrokken: aankomsttijd wordt niet vermeld.
Ik ben blij dat ik daar niet met haar ben. Ze verveelt zichgauw en als ze zich opgesloten voelt, wordt ze dol als eenterriër in een doos. Bovendien rookt ze niet meer volgensJustin, wat het alleen maar erger zou maken. Ik weet nogdat ze op diezelfde luchthaven was, dat ze daar in die gla-zen rokerskooi zat te praten en te lachen met haar mede-zondaars terwijl de niet-rokers zich in hun eentje zaten tevervelen. Op de televisie zijn de cheerleaders van de Dal-las Cowboys aan het touwtrekken met de mooie Raide-rettes, over een modderpoel heen, onder een helblauwehemel in de trillende schaduwen van palmbomen. Het iseen beetje riskant, maar leuk riskant – het helt naar mod-dergevechten – en de meisjes hebben allemaal een grotewitte smile. Ze hebben de tijd van hun leven. Buiten demotelkamer fluit de wind om de hoeken van het gebouwen tikt de sneeuw op het glas.
‘We hebben een werkster,’ zegt Justin. ‘Nou jij weer.’Hij ploft met een aanloop languit op het bed, en het ‘Bij mij komt af en toe een meisje,’ zeg ik. ‘Als het goed is komt ze morgen. Wanneer ik in mijn eentje ben,heb ik nooit een hulp nodig.’ ‘Bedoel je dat ik een chaoot ben?’‘Jezus, ja. Kijk jij wel eens achter je?’‘Nee.’‘Zou je toch eens moeten doen,’ zeg ik. ‘Een spoor van lege colablikjes en snoepwikkels en vuile sokken en ikweet niet wat nog meer.’ Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 143 ‘Oma,’ zegt hij.
‘Vuilak.’Ik klap de zilverkleurige Apple dicht en ga uit het raam staan kijken, naar de sneeuw die horizontaal doorhet lantaarnlicht vliegt, naar de auto’s die door de straatkruipen, de kegels van hun koplampen afgetekend tegende sneeuw. Elaine komt hier nooit weg met dit weer,zelfs daar niet als ze geluk heeft. Ze kunnen beter diehele vlucht afzeggen dan dat ze uren in de lucht moetencirkelen, wachtend op beter weer, op een gaatje om telanden. Ik stel me Elaine voor op haar eigen motelkamer,alleen, dertienhonderd kilometer verderop; en ik geeftoe dat ik een zekere bevrediging uit dat beeld put. Laathaar maar eens afzien. Laat haar de nacht maar alleendoorbrengen.
Justin kijkt naar de cheerleaders terwijl ik de Black Star opbel om te horen hoe de zaken er daar voorstaanmet de storm. Carter laat weten dat alles stevig dicht ziten dat het vee in de luwe ravijnen staat waar het hoort tezijn. Hij zegt dat het daar niet zo hard sneeuwt en denktdat het niet eens gaat vriezen. Ik zeg hem dat ik hier ze-ker deze nacht en een nog moeilijk in te schatten deelvan morgen vastzit. Oorspronkelijk zouden Justin enzijn moeder morgenochtend om tien uur het vliegtuignemen, maar met dit weer is er geen peil op te trekken.
Wat Carter me heeft verteld vat ik samen in een kort mailtje dat ik naar New York stuur. Ik beheer de BlackStar voor iemand die bekend is van de televisie. Het is ei-genlijk meer een bureaubaan dan je zou denken, maar ikmissta nog steeds niet op een paard.
Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 144 ‘Ze gaan trouwen,’ zegt Justin.
Het duurt even voordat het tot me doordringt. Als het zover is, vraag ik me af waarom hij me dat nu pas vertelt,terwijl hij al tien dagen bij me is. Dat vraag ik hem danook.
‘Ik weet het niet,’ zegt Justin. Hij houdt zijn blik angstvallig op de tv gericht, waar de cheerleaders openorme, bijna twee meter hoge rubber ballen proberente balanceren. Hij zegt: ‘Ik dacht dat je het niet zo leukzou vinden. En ik vond dat mam degene was die hetmoest vertellen.’ ‘Was dat de reden dat ze je kwam ophalen?’Justin haalt zijn schouders op, maar ik weet dat het zo is en ik weet dat ik het maanden geleden, toen dit plan op-kwam, had moeten zien aankomen. Ik vond het toen alvreemd. Met zijn vijftien jaar kon hij best alleen vliegen,dat heeft hij op de heenweg ook gedaan. Ik heb het al dietijd geweten. Ik hoopte al die tijd dat ze wilde praten, alwist ik niet waarover. Dat ze me iets zou zeggen. Niet dit.
Justin zegt: ‘Ik denk niet dat ze vanavond nog komt.’‘Nee, denk ik ook niet.’‘Het zal er wel op uitlopen dat ik haar morgen in Salt ‘Wanneer is de trouwerij?’‘Juni,’ zegt hij.
‘In het Coronado.’‘Goeie gok.’‘Het was geen gok,’ zeg ik. ‘Ze wilde haar hele leven al in zo’n soort tent trouwen. Ze houdt van chic. Del zal welgeld hebben voor chic.’ Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 145 ‘O, zat.’Buiten is de wind woest en jaagt de sneeuw. Zater- dagavond elf uur en er is niemand op straat, geen hond,geen auto, geen voetganger – behalve, nu ik kijk, éénoude man in een rood-zwart geblokt jack, die onder derand van zijn hoed tegen de wind optornt. Hij loopt lang-zaam en doelbewust. Het maakt me opeens zomaar ont-zettend verdrietig om naar hem te kijken. Alleen en bui-ten in dit weer, op een avond dat niemand buiten hoortte zijn. Eigenlijk weet ik dat het waarschijnlijk een ordi-naire dronkenlap is, die vanuit de kroeg naar huis looptomdat hij te vaak is aangehouden om nog te mogen rij-den. Maar als ik hem zo zie, zo eenzaam en klein, merkik dat er iets in me breekt.
Als ik me van het raam wegdraai, vang ik Justins on- derzoekende blik op. Zijn ogen schieten terug naar de tv,maar te laat. Ik merk dat hij naar me heeft gekeken, heeftgeprobeerd te peilen hoe ik op dit nieuwtje reageer. Nietdat daar iets mis mee is. Natuurlijk is hij nieuwsgierig.
‘Je mag wel naar de bar als je wilt,’ zegt hij. ‘Ik kijk nog even een tijdje tv. Ik haal je wel als ze belt of zo.’ Ik zeg niets.
‘Ik vermaak me wel,’ zegt hij.
Dit is Justins laatste avond hier tot aan het voorjaar, en ik weet dat ik zou moeten blijven. Maar hij is dit keerlang genoeg geweest om door me heen te kijken, en watik nu voel is niet iets wat een vader zijn zoon graag laatzien: klein, zwak en machteloos. Elaine gaat trouwen.
Natuurlijk gaat ze trouwen! Dat is haar zaak. Maar ik voelme wel totaal uit het lood geslagen door het nieuws.
Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 146 ‘Misschien één borrel,’ zeg ik tegen hem. ‘Een vlug- gertje. Ik weet haast zeker dat ze er niet door komt.’ ‘Honderd procent zeker,’ zegt hij. ‘Hebben ze echt ‘Jazeker.’‘Heb je ze gezien?’‘Alleen op foto’s.’‘Maar je hebt nooit een echte zeemeermin gezien?’‘Nog niet,’ zeg ik. ‘Wie weet vandaag of morgen.’‘Kom me maar halen als je er straks eentje ziet, goed?’ zegt hij. ‘Ik meen het. Zodra de zeemeerminnen komen,moet je me komen halen.’ ‘Afgesproken,’ zeg ik. ‘Daarnet waren ze er niet. Maar ik haal je echt als ze zich laten zien.’ ‘Echt doen,’ zegt hij.
De Sip ’n’ Dip Lounge, moet je weten, is op de eerste verdieping van het motel en het zwembad op de tweedeen de hele achterwand van de bar is één groot raam metzicht op het onderwatergedeelte van het bad. Ik verzinhet niet, je kunt het natrekken. Op sommige avonden ge-ven ze een voorstelling waarin meisjes in badpak en metmeerminvinnen artistieke onderwaterdansjes doen ter-wijl ze door een luchtpijpje ademen. Ik heb er foto’s vangezien en heb het me laten beschrijven. Het hele einddoor de lange gangen van het motel hoop ik dat ze er zijnals ik de bar in kom. Het lijkt me een prima avond voorzeemeerminnen.
Maar als ik de bar in loop, is het zwembad bijna leeg en is het allemaal minder levendig dan eerst. De studen-ten zijn hun lol ergens anders gaan zoeken, Piano Pat Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 147 heeft pauze genomen – of is definitief weg – en het is alhalftwaalf, wat me min of meer overvalt. Er speelt lichtetingelende jazz op de achtergrond en de stellen die zijngebleven zitten verspreid tussen de tafeltjes, de visnet-ten, Polynesische maskers en gipsen inktvissen. Inplaats van zeemeerminnen hebben we een zwaarlijvigstel in het zwembad achter de bar.
Ik bestel een Daniels met ijs en een flesje Bud, wat ik altijd bestel als ik een beetje roezig wil worden. Ik had ge-trouwd kunnen blijven als ik had gewild. Zij was degenedie wegging, maar ik was degene die de boel onmogelijkhad gemaakt. Dat wist ik. Toch hield ik van haar. Niet datik nog veel hoop of verwachtingen had, ik wachtte hele-maal niet, zat niet er met ingehouden adem bij. Maar hetidee dat ze gaat trouwen – en niet zomaar trouwen, maartrouwen met Del, die in een beveiligde wijk woont endrie keer per jaar een nieuwsbulletin over zichzelf rond-stuurt – geeft me het gevoel dat ik op het punt sta iets loste laten waarvan ik niet wist dat ik het vasthield. Geenliefde, had ze geschreven. Justin heeft me een keer zo’nnieuwsbulletin laten zien, vol interessante informatieover Del, geïllustreerd met glanzende kleurenfoto’s.
‘Ik ben vandaag jarig,’ zegt de vrouw op de barkruk ‘Nou,’ zeg ik, ‘van harte.’In het gedempte licht ziet ze er ongelooflijk weelderig uit, lang lichtbruin haar bij elkaar gehouden door eenbrede haarkam in haar nek, een gebloemde blouse eneen lange donkere rok. Voor haar op de bar staat eenbruin bierflesje waarvan het etiket bijna helemaal is af- Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 148 gekrabd. Propjes etiket liggen als muizenkeutels op debar voor haar.
‘Ik had nu in Mexico moeten zitten,’ zegt de vrouw.
Ik laat dit even betijen en we nemen allebei een slokje terwijl we naar het onderwaterstel achter de bar kijken.
Het vergrotende effect van het water maakt hun benengigantisch, net zeekoeien. Misschien weten ze dat we kij-ken, misschien ook niet. In het blauwe licht slingerenhun benen zich om elkaar. God mag weten wat hun bo-venlijven doen, maar hun benen schijnen niet van elkaarte kunnen afblijven.
‘Ik heb al heel lang geen seksuele gevoelens,’ zegt de Daar blijft het bij, ze wacht op een reactie, maar ik kan niets bedenken. Na een tijdje zegt ze: ‘Het was al nooiteen prioriteit voor me, en toen ging ik aan de antide-pressiva. Ik kan je wel vertellen, die hele eerste golf, Pro-zac, Wellbutrin, dat soort pillen hakt erin op dat gebied.
Heb jij ooit met dat spul te maken gehad?’ ‘Ik niet.’‘Nee, natuurlijk niet,’ zegt ze. ‘Ik ken geen vrouw van boven de dertig die niet aan de antidepressiva is, nieteen. De mannen drinken zich elke avond gewoon eenslag in de rondte. Vandaar dat al die Spanjaarden en Ko-reanen dit land overnemen, tegen tienen zijn de herenstraalbezopen en de dames zijn, nou ja, van onderen vanhout. Wil je wat voor me doen?’ ‘Met alle plezier,’ zeg ik tegen haar. Ik meen het.
‘Ik ga zo dadelijk een pakje sigaretten kopen,’ zegt ze, ‘maar als je weggaat wil ik dat jij ze meeneemt. Gooi ze Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 149 weg, houd ze onder de kraan, maakt me niet uit. Maarhaal ze hoe dan ook uit het zicht. Anders rook ik het helepakje op en dan stink ik naar sigaretten bij Bob.’ ‘Bob.’‘Mijn verloofde,’ zegt ze. ‘In Puerto Vallarta.’‘Iedereen gaat trouwen,’ zeg ik.
‘Niet iedereen,’ zegt ze. Ze tilt zich van de barkruk met een lichte, onbeschonken elegantie en loopt naar de hal,waar de automaten en toiletten zijn. Als ze niet dronkenis, wat dan? Ik denk aan Justin op de kamer en bedenkdat ik er misschien beter tussenuit kan knijpen nu zeweg is. Maar dat doe ik niet. Ik bestel nog een Danielsmet ijs en ga weer zitten kijken hoe de enorme zeekoe-benen in het blauwe, net niet echte water drijven. De be-nen doen heel vriendelijk tegen elkaar. Een hand zweefteven omlaag in het water en verdwijnt dan weer naar bo-ven.
‘Zal ik je iets geks vertellen?’Het was weer het meisje, of de vrouw, wat dan ook – ergens rond de dertig, plus of min, met een lief bezorgdgezicht en weelderig haar. Ze tikt een Marlboro uit hetpakje, houdt het mij voor, en ik pak er een.
‘Hoe heet je?’ vraag ik.
‘Mijn tweelingzus was gisteren jarig,’ zegt ze. ‘Je weet ‘Zij is om een voor twaalf geboren en jij om een over,’ Ze kijkt even beteuterd, maar dan klaart haar gezicht op. Ze zegt: ‘Ik hoor dat ze hier zeemeerminnen heb-ben.’ Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 150 ‘Vanavond niet,’ zegt de barvrouw, een pronte rood- harige dame met een gezicht als een scheepsboeg. Zezegt: ‘Alles zit vandaag potdicht door de sneeuw en zo.
De zeemeerminnen belden om acht uur dat ze niet eenszouden proberen om te komen. Ik mag blij zijn als ik zelfnog thuiskom.’ ‘Wat dacht je van Mexico,’ zegt het meisje op de kruk naast me. Probeer met dit weer maar eens naar PuertoVallarta te komen.’ ‘Heb je een hond?’ vraag ik haar.
‘Hoezo?’‘Ik heb het idee dat je van alles een hebt. Eén twee- ‘Eén been,’ zegt ze giechelend.
‘O ja?’‘Kom je nooit te weten,’ zegt ze. ‘Dat is het zoveelste ding in het grote onkenbare universum, het zoveelstestukje informatie buiten je gezichtsveld.’ ‘Mag ik je een drankje aanbieden ter ere van je ver- ‘Gwen,’ zegt ze. ‘En jij?’‘Richard.’‘Richard, ik zou een pina colada heerlijk vinden.’‘Regel ik voor je,’ zeg ik haar. De barvrouw heeft het gehoord en vraagt met een onzichtbaar barkeepersge-baar of ik ook nog iets wil, en ik knik onopvallend ja.
Gwen zet een foto voor ons op de bar van een heel grote,treurig kijkende hond, een soort van mastiff, wit met ééngrote bruine vlek op zijn flank. Hij ligt op zijn zij op eenhouten veranda met op de achtergrond een weelderig, Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 151 dicht, groen bos, bijna een oerwoud, zoals hier nergenste vinden is.
‘Waar kom je trouwens vandaan?’ vraag ik.
Ze zegt niks, pakt alleen mijn arm stevig vast en ik volg haar blik omhoog naar het bassin. De barvrouwbrengt de drankjes, geeft wisselgeld terug van het twin-tigje dat ik op de bar had gelegd en kijkt dan ook naar hetbassin. De hand is weer terug. Het is een vrouwenhandmet een trouwring en we volgen allemaal hoe die achterin de zwembroek van de man verdwijnt.
‘Gatverdamme,’ zegt de barvrouw en ze draait zich om naar een vaste klant aan het eind van de bar. ‘Wayne?Wayne, wil jij die mensen even vertellen dat iedereenkijkt?’ ‘Tuurlijk,’ zegt Wayne. ‘Nu meteen?’‘Dat gaat niet goed daar,’ zegt de barvrouw.
Gwen staart omhoog in het blauwe licht van het bas- sin, alsof ze meer ziet dan wij allemaal, wat misschien zois. Er lijkt niet veel te gebeuren. Niet meer dan een handdie op iemands kont ligt, maar ik word er eenzaam vanals ik ernaar kijk. Zijn benen kunnen ermee door, harigen gespierd, maar haar benen zijn een toonbeeld van alhet vet, bederf en verval die het lichaam belagen. Devrouw van wie deze benen zijn is niet jong, niet groot enniet slank. En toch strelen en drijven ze daar samen inhet zwembad. Ze wanen zich alleen. Ze vergeven elkaarvoldoende om elkaar te strelen. Ze drijven.
‘De dingen die ik wil en de dingen die ik nodig heb, die kan ik maar niet combineren,’ zegt Gwen die nog volaandacht zit te kijken. ‘De mensen van wie ik hou. Bob Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 152 zegt tegen me dat ik naar sigaretten stink.’ ‘Je bent jarig,’ zeg ik. ‘Je mag wel een beetje plezier ‘Ik járig? Wie heeft je dat verteld?’‘Jij.’Haar blik maakt zich langzaam los van het blauwe wa- ter in het bassin en zakt naar mijn arm, die nog door haarhand wordt vastgehouden. Dat was ik zelf vergeten. Haarogen worden groot als ze haar hand weghaalt en haarmond vertrekt triestig.
‘Mijn god,’ zegt ze. ‘Ik zei die dingen hardop. Ik was ‘Een beetje,’ zeg ik.
‘Ik dacht de hele tijd dat ik droomde,’ zegt ze. Ze ziet er opeens verslagen uit, nogal dronken, en de barvrouwkijkt me aan alsof het mijn schuld is. Zij was hier eerder,maar dat zal wel niet tellen. Ik denk aan Justin, op de ka-mer, en besef dat het een vergissing van me was om hierte komen. Ik denk aan de sneeuw buiten. Gwen zegt: ‘Depillen.’ ‘Je kunt beter teruggaan naar je kamer,’ zegt de bar- Gwen zegt: ‘Ik weet niet meer welke de mijne is.’‘Dat staat op je sleutel. Kijk of je je sleutel kunt vin- Net op dat moment wordt het licht vreemd en onrus- tig en als ik opkijk klimt het stel uit het zwembad en ishet wateroppervlak een en al beroering die op ons terug-kaatst. Het licht op Gwens gezicht is schokkerig als ze deinhoud van haar tas voor zich op de bar gooit – kleingeld, Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 153 pepermunt, pennen, Kleenex, een Palm Pilot en een mo-bieltje – en dan harkt ze er met haar vingers doorheen envindt kwartjes, vindt een spuitbusje Mace-pepperspray,dat de barvrouw maar beter niet kan zien. Ik schuif hetterug in haar tasje en daar is haar sleutel, vlak voor haar,kamer 212.
‘Dank je, Richard,’ zegt ze. ‘Ik voel me niet helemaal ‘Moet ik je helpen om je kamer te vinden?’‘Ja,’ zegt ze.
De barvrouw kijkt me nijdig aan – ze keurt het pluk- ken van dronken mensen af – maar ik ben onschuldig,ik heb goede bedoelingen, ik ben echt van plan haar naarhaar kamer te brengen en meteen terug te komen! Ofmisschien ga ik gewoon naar mijn kamer terug om Jus-tin gezelschap te houden als hij nog wakker is, wat on-getwijfeld het geval is. Die jongen slaapt niet, behalve dehele ochtend. Gwen propt haar spulletjes weer in haartas en klimt behoedzaam van de barkruk, met een lach-spiegelgolfje in haar bewegingen. Een minuut geledenwas er nog niks met haar aan de hand. Piano Pat start deWurlitzer als we weggaan, een vlaag arpeggio’s die ge-leidelijk overgaat in ‘Bad, Bad Leroy Brown’.
‘Ik ga niet met je neuken,’ zegt Gwen op de gang.
De student, die vijftien meter voor ons op weg is naar de ijsmachine, is verbaasd het te horen. Hij kijkt metgrote ogen om.
‘Dat idee had ik ook niet,’ zeg ik. De gang strekt zich nog ver voor ons uit, eindigt in een blinde hoek; het par-keerterrein achter de glazen deuren vult zich met Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 154 sneeuw als melk in een glas. De auto’s zijn onherken-bare hopen, dierlijke vormen, witte katten die zich sla-pend hebben opgerold. De student wacht bij de ijsma-chine, wacht tot we langskomen en gaapt ons aan. Hij isnieuwsgierig. Ik onderdruk de opwelling om mijn mid-delvinger naar hem op te steken. De muziek van PianoPat – drumcomputer, piano, synthesizer, orgel – echooten achtervolgt ons als een giftige mist door de langegang.
Na wat een halfuur heeft geleken komen we bij kamer 212 aan. Ik geef haar de sleutel, die ik voor haar heb vast-gehouden en zeg iets vriendelijks en beleefds bij wijzevan afscheid, met een licht gevoel van opluchting.
‘Wacht,’ zegt Gwen.
‘Waarom?’‘Ik wil niet alleen zijn,’ zegt ze. ‘Even maar. Kom op.’Ze draait de sleutel om en opent langzaam de deur die ze voor me openhoudt. En ja, ik weet wat je denkt, maardat is het niet. Ik verwacht helemaal niet dat ik iets methaar kan. Ik wil niet eens naar binnen. Maar haar gezichtziet er zo verloren en eenzaam, zo abrupt naakt uit, dathet verraad zou zijn om me nu om te draaien. Zo heb ikook gekeken, denk ik. De eerste keer dat Elaine wegging,keek ik zo. Ik kon haar gewoon niet de rug toekeren.
In haar kamer is het niet zoals ik verwachtte.
Om te beginnen de bloemen, een grote bos roze, paars en groen in de ijsemmer, een rode anjer in een waterglasnaast het bed, een paar leeuwenbek- of orchideeachtigedingen op het andere nachtkastje. De lucht in de kameris stil en zwaar van de geur van bloemen en haar toilet- Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 155 artikelen en parfums, een tikje muf. En er zijn kaarsen,die ze kennelijk heeft laten branden op het bureautje bijde tv toen ze naar de bar ging. Op de tafel een stillevenvan wijn, brood en kaas, een eenzame maaltijd. In dehoek bij de kast staat zwarte professionele bagage, deTravelpro-cabinetrolley van de ervaren luchtreiziger ende grote zwarte monsterkoffer.
Ze gaat op bed liggen en begint te huilen. Ik sta onze- ker in de deuropening. Waar moet ik met mezelf heen?Ik weet nooit wat ik moet doen met een huilende vrouw.
Ik schijn ook nooit een ander soort tegen te komen.
Gwen heeft zich in de vorm van een S gevouwen, methaar gezicht van me afgewend. Ik weet niet wat ik moetdoen met mijn lichaam. Opnieuw bedenk ik dat ik ge-woon weg moet gaan, terug naar mijn zoon, terug naarmijn leven. En net op dat moment schiet me te binnendat ik Justin als baby op een koude winteravond door eenaanval van kroep heb heen geholpen, een avond dat hijgeen lucht meer kon krijgen en we met z’n drieën op eenboerderij zaten, zo ver weg van alles dat we vanuit hethuis geen ander boerderijlicht konden zien, alleen maarsterren. Een daar lag hij, hij kreeg geen adem, twee jaaroud, nog niet eens. En ik weet nog dat ik hem mee naarde douche nam en in de stoom hield, probeerde dat glib-berig gladde lijfje niet te laten vallen. Na een tijdje begonhij beter te klinken. We bleven voor alle zekerheid nogeen uur met hem in de stoom staan, en al die tijd stondElaine op de veranda te roken en te bidden – hoewel zehelemaal niet godsdienstig was, behalve in medischenoodgevallen en met ijsregen op de grote weg. Ik weet Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 156 niet waarom dit nu bij me opkomt, maar het gebeurt: dezachte natte huid, de paniek.
‘Je kunt beter geen kaarsen laten branden als je hier niet bent,’ zeg ik tegen haar wanneer de tranen ophou-den. ‘Het hele motel kan in de fik gaan.’ ‘Het is brandvrij.’‘Jij niet.’‘Nee,’ zegt Gwen. ‘Maar mij kan het niet schelen.’Ze glimlacht naar me als ze dit heeft gezegd, een brede geforceerde grijns, die als een gloeilamp uitgaat.
Ze komt van het bed als een oude vrouw, traag, stijf, gaataan de tafel zitten en schenkt uit een open fles een glaswijn voor zichzelf in, daarna een voor mij. Ze denkt na.
Ze ziet er nog steeds weelderig uit, volkoren, zo’n meisjedat haar kleren misschien zelf maakt, al dat langebruine, steile glanzende haar, om door een ringetje te ha-len. Als ik tegenwoordig vijf minuten op bed ga liggen enik sta weer op, dan zie ik eruit alsof ik een week dood bengeweest.
‘Je hebt iemand nodig die voor je kan zorgen,’ zeg ik.
‘Ik weet het.’‘Ik kan dat niet.’‘Dat heb ik ook geen moment gedacht,’ zegt ze. ‘Bob kan het ook niet. Die zit op een strand in Mexico.’ ‘Hij heeft zich bedacht.’‘Nee,’ zegt Gwen. ‘Hij neemt gewoon zijn mobiele te- ‘Misschien is zijn batterij dood.’‘Misschien.’‘Misschien is Bob dood.’ Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 157 ‘Ik hoop het,’ zegt ze – dan rilt ze, alsof ze iets heeft gezegd dat ongeluk brengt. ‘Ik wil hem niet dood heb-ben,’ zegt ze. ‘Ik wens hem alleen een beetje ellende toe.’ ‘Misschien moet je hem aan mijn ex-vrouw voorstel- ‘Haha,’ zegt ze. ‘Net als Jay Leno.’Ik zit tegenover haar aan tafel en pak haar hand vast, kijk ernaar, voel hem: een meisjeshand, zacht met langevingers en spitse, gelakte nagels. Wat dat betreft zorgt zewel voor zichzelf. Ik kijk niet naar haar gezicht. Ik wil ei-genlijk niet weten wat eraan af te lezen valt, wat voor ver-wachting of wat voor angst. Ik richt me alleen op haarkleine, zachte, aantrekkelijke hand tussen mijn handen.
Ik zeg tegen haar: ‘Als het over is, is het over. Dan weet je het. Je zou naar hem toe moeten gaan, zodra het weeromslaat.’ ‘En als hij er niet is? En als hij me niet wil zien?’‘Dan ben je alleen,’ zeg ik. ‘Net zoals nu, maar wel met ‘Ik bedoel het goed,’ zegt ze – en als ik opkijk zie ik dat ze me aanstaart, alsof ze begrepen wil worden, alsofdit om de een of andere reden ineens belangrijk is. Zezegt: ‘Ik probeer te doen wat goed is, maar ik heb het ge-voel dat ik altijd… ik weet niet, dat dingen voor me opde loop gaan. Bijvoorbeeld toen ik met de pillen stoptezodat ik… met Bob kon zijn, zeg maar. Enthousiast konzijn, want ja, dat vinden mensen aantrekkelijk in ie-mand. Enthousiasme. Maar toen… ik weet niet, het wasalsof alles in een hogere versnelling kwam, gespannenwerd, net als de eerste tijd toen ik stopte met roken, dat Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 158 stemmetje dat maar niet ophield met roepen tijd vooreen sigaret, tijd voor een sigaret… Weet je wel? Alsof niksop zijn plek wilde blijven, nergens rust. Dus nam ik datandere spul, alleen om weer wat af te remmen en in-tussen wil Bob niets met me te maken hebben. Hij zegtopeens dat hij een probleem heeft met mijn persoonlijk-heid en het komt gewoon omdat ik hem gelukkig pro-beer te maken. Het loopt nooit zoals ik had bedoeld.
Vind je me knap?’ ‘Zeker,’ zeg ik en wrijf over de warme huid van haar Ze staat op en met één gebaar, zo lijkt het, stapt ze uit haar sobere rok en blouse, doet haar bh af en gaat naaktvoor me staan, alleen in haar kniekousen, zonder eenmoment haar ogen van mijn gezicht af te houden. Haarlichaam is volmaakt. Het heeft iets verblindends, te felom rechtstreeks naar te kijken in het flauwe kaarslicht –en de zoeklichten van haar ogen die over mijn gezichtspelen, die iets zoeken, maar wat? Wat er ook mis met haar is, ik kan het niet verhelpen, ik kan haar zelfs niet helpen. Dat besef ik opeens. Het iseen vergissing dat ik hier ben.
‘Vind je me mooi?’ vraagt ze.
Want dat is ze, ze weet het, ze is mooi maar levenloos, en ik voel me tot haar aangetrokken, tot de smaak van asin mijn mond. Ik sta op om weg te gaan, maar ga nietweg. Alsof ik het niet kan. Als zwaartekracht trekt ze meaan. Haar lichaam is volmaakt, vol als een rijpe vrucht.
Haar schaamhaar is witgoud, honingkleurig.
Dan denk ik weer aan Justin, daar op de kamer – zijn Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 159 lijfje, nat van de zeep, al die jaren geleden – alleen oponze kamer, en ik weet dat ik hier niet zou moeten zijn,ik weet dat ik niet wil dat hij zo wordt, zo alleen.
‘Het spijt me, het spijt me, het spijt me,’ zeg ik tegen ‘Niet weggaan,’ zegt ze.
‘Ik moet.’‘Niet vanavond,’ zegt ze. ‘Maar één nachtje.’‘Ik moet weg,’ zeg ik. En zelfs dan duurt het nog een lange halve minuut voor ik me ertoe kan zetten om wegte gaan, mijn ogen van de hare los te maken, mijn rug tekeren naar haar prachtige lichaam en als een robot wegte lopen, de deur door, de gang op en de gang door, waarik door kleverige spinnendraadjes van halfvermeendebehoeften en verlangens heen breek, waar ik elk mo-ment net zo goed kan omkeren als wegvluchten. Ik hebhet gevoel dat ik ternauwernood de dans ben ontspron-gen en tegelijkertijd naar haar terug wil, niet zozeer om-dat ik haar wil voelen – al wil ik haar voelen – als om haar,voor één nachtje maar, te helpen, als het kan, met haareenzaamheid.
Ik sta bij de deuren naar de parkeerplaats en druk mijn warme voorhoofd tegen het koude glas. Buiten is dewind gaan liggen, maar het is blijven sneeuwen. Grotedikke vlokken dwarrelen langzaam omlaag, langzaamals de sneeuw in zo’n kerstbol gevuld met trage vloeistof,het huisje met de sneeuwpop ervoor… Elaine zit op me te wachten als ik in de kamer terug- Onmiddellijk voel ik me beschuldigd en dat klopt – ze Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 160 ruikt het aan me, de parfum, de kaarsenrook en sigaret-ten. Daar was ze altijd al goed in.
‘Wat doe jij hier?’ vraag ik haar.
Ze ziet er goed uit, chic, duur, gesoigneerd. Ze geeft me op beide wangen een luchtzoen en werpt me een be-dekte, waarschuwende blik toe. We gaan er niet over pra-ten waar Justin bij is.
‘Ze zijn in Helena geland en hebben ons met de bus hierheen gebracht,’ zegt ze. ‘Een helse rit.’ ‘Ik was net even naar de bar,’ zeg ik.
‘O ja?’ zegt Elaine. ‘Ik was je daar net gaan zoeken.
‘Je moet me net zijn misgelopen.’‘Dat weet ik wel zeker,’ zegt ze.
En dat is alles. Straks gaat ze terug naar haar eigen ka- mer verderop in de gang; over zes uur zijn we allemaalweer wakker en zal ik door de sneeuw naar de luchtha-ven terugrijden, met de schelle zon pijnlijk op de witte,witte sneeuw. Over een paar dagen sta jij weer op hettweede honk onder de ritselende palmen, en ik weet datje je zult afvragen wat er vanavond is gebeurd en dat ver-tel ik je misschien nog wel eens, al kan ik me niet voor-stellen waar of wanneer het ter sprake moet komen. Ge-woon weer een dag in de rivier van lang vervlogen dagen.
En nog één ding: ik ben teruggegaan, de avond nadat je was vertrokken. Ik weet niet of ik echt naar haar zocht,maar ik heb wel nagevraagd of ze nog in het motel was.
Natuurlijk was ze allang weg. Maar ik ging naar de barterug, gewoon om wat te drinken, en die avond waren dezeemeerminnen er. En het gekke was: ik kende er een – Canty - Geld3.bw 29-04-2009 10:14 Pagina 161 ze was het meisje dat ik had ontmoet toen ik een praatjehield voor een mbo-klas, een praatje over boerderijbe-heer. Gewoon een leuke meid, hoofdvak landbouw-kunde. Maar ik keek dus door het glas omhoog en ik her-kende haar meteen, ook al zweefde haar haar helemaalom haar gezicht heen en zaten haar voeten vast in eenrubberen staart. En het allergekste was – daar had iknooit bij stilgestaan – ik denk dat zij ook door het glasnaar de bar kunnen kijken, want ze herkende mij ook. Zezwom naar het glas en ze lachte naar me en zwaaide, enik zwaaide terug, en toen ademde ze in, door haar lucht-pijp, en weer uit. Een sliert belletjes waaierde uit haarmond naar boven door het verlichte blauwe water, naarde onzichtbare hemel daarboven.

Source: http://www.shortstory.nu/bundels_korte_verhalen/kevin_canty_waar_het_geld/de_jarige_c_kevin_canty.pdf