Microsoft word - duatlon.doc

Verslag Duatlon Pyrénéëen : 19/07/2009
Duatlon International Fos-Haute Vallée De La Garonne
12,5 km lopen – 82 km fietsen – 10 km lopen
Mijn voorseizoen was sérieus in duigen gevallen door een aanslepende loopblessure. Op 2 januari ondervond ik
hevige pijn aan de buitenkant van de linkerknie bij het lopen. Bovendien liep ik begin mei een scheur op in de
gewrichtsbanden van mijn rechter enkel (partijtje voetbal op communiefeest van dochter Rani). Eind juni kon ik
terug voorzichtig lopen. Mijn loopkilometers zouden nauwelijks boven de 20 km per week uitkomen.
De fietsconditie was wel uitstekend. Tevens had ik in juni heel wat combinatietrainingen gedaan (bv. koersen en
daarna 30 min lopen). Met deze noodplanning moest ik richting Pyrénéën trekken.
Donderdag : hele dag auto gereden en koolhydraten beginnen stapelen (ik had 1,5 dag geen koolhydraten
gegeten).
Vrijdag : afdaling Col De Menté verkend en 20 min losgelopen
Zaterdag : andere afdaling verkend en pastaparty. Tijdens controle van mijn fiets stelde ik een groot gat vast in
mijn achterbandje (pas 14 dagen oud !). Het was een lapje dat loshangde en ik zag de binnenband. Toch efkes
paniek want de dichtste fietsmaker was meer dan 30 km rijden ! Om 18u30 arriveerde ik daar. Net op tijd om een
nieuw bandje te laten leggen. Oef : dat was toch in orde gekomen. Een fietscontrole is dan ook geen overbodige
luxe !
’s Avonds tijdens de pastaparty kennis gemaakt met de andere deelnemende Belgen (Antwerpenaars) : Rudi
Domen, Koen Domen en Mark Van Gorp.
Zondag : Om 7 u opgestaan na een relatief goede nachtrust. Ik voelde me fris en de benen voelden zeer goed na 3
dagen koolhydraten stapelen en 14 dagen met zeer weinig trainingskilometers. Een licht ontbijtje (stokbrood met
confituur en koffie) moest volstaan zodat ik mijn maag niet zou belasten. Een uurtje voor de wedstrijd nam ik
preventief een imodium instant (soms nogal gevoelige darmen). Het was mooi zonnig weer. Het zou een graad of
25 worden. Idéaal.

Voor de start :
De gebruikelijke zaken voor de start : fiets installeren, controle bij arbiters, enz… Nog een half uurtje voor de
start en grote paniek bij Mark Van Gorp, de andere deelnemende Belg. Hij wil starten met een wedstrijdelastiek
met één nummer aan en dat mag niet ! Hij moet twee nummers aanhebben. Het andere nummer ligt echter nog in
de tent van de camping, 5 km verderop… Herlinde wordt gemobiliseerd en haalt samen met Mark het
rugnummer op. 5 minuutjes voor tijd arriveert hij in het startvak…dat scheelde niet veel en Mark reeds goed
opgewarmd door de stress !
Ikzelf hield het bij 15 min rustig loslopen.
Er waren 4 startvakken : elite, master, group d’âge en open. Als buitenlander moesten we starten in de open
categorie met 99 deelnemers. In totaal waren er 270 inschrijvingen, maar enkelen waren toch niet afgekomen. Ik
denk dat er een 250 starters waren.

Lopen :
Bij de start van het lopen nemen de andere Belgen onmiddellijk wat voorsprong. Ik had besloten om rustig te
starten en zou me daaraan houden. Na de 1,5 km vlakke aanloop en het passeren van de Spaanse grens worden
we de bergen ingestuurd. Een off-road pad met een stijgingspercentage van …tja van hoeveel : 10 % ?, 15 % ?,
20 % of soms nog meer ? Dat op een rotsige bodem met grote losliggende keien (stevige loopschoenen met veel
steun zijn hier op hun plaats). Al vlug zijn er geen Belgen meer in het vizier.
Al van in het begin zijn er enkele atleten die met pijnlijke grimas naar kuit of ander lichaamsdelen grijpen en
overgaan op stappen. Ze hebben al een extra verband of pleister aan en blijken niet volledig fit te zijn. Ai, ai, ik
begin aan mijn knieblessure te denken en aan mijn gewrichtsbanden. Ik voel echter niets. Het gaat redelijk vlot
en ik forceer nog steeds niet. Op een bepaald punt keren we een stuk terug op hetzelfde pad. Daar zie ik hoe de
eersten de afdaling nemen en mij in omgekeerde richting passeren terwijl ik nog naar boven loop : ze stormen
echt naar beneden met ware doodsverachting.
In de afdaling zakt mijn harstlag naar 140. Goed zo denk ik, de gespaarde energie zal nog van pas komen. De
spierspanning loopt echter op door het fors geaccidenteerde terrein. Heel soms kan ik genieten van de
schitterende omgeving. Het watervalletje, dat Herlinde fotografeerde, had ik echter niet opgemerkt…
Bij de wissel moedigde Herlinde me aan : “Ok, goede positie”. Er stonden inderdaad nog heel wat fietsen maar
meer dan de helft waren toch al weg hoor. Vlug een Isostar energiebaar in mijn mond en op weg.

Fietsen,
Bij het eerste vlakke stuk op de fiets (6 km schat ik) kon ik al verschillende atleten inhalen. De benen voelden
goed aan. Dan een bocht van 90°naar rechts over het bruggetje en daar lag de ‘Col De Menté’. Ik kende hem
ondertussen goed (ons hotelletje lag halfweg de klim). Vanaf het begin van de klim haalde ik groepjes in (soms
5, soms 8, zo ging het goed). Het is wel niet stayer maar toch klitten ze wat samen met steeds enkele meters
tussen. Halfweg de klim, iets voor ons hotelletje, haal ik een Belg bij. Zo ging de inhaalrace eigenlijk constant
verder. Soms kon ik mijn hartslag wat onder controle houden (rond verzuring) en toch bleef ik inhalen. Ik kreeg
zelfvertrouwen. De klim was echter zwaar en ik kreeg dorst. Ik had dringend water nodig en had enkel
energiedrank in mijn bidon. Op het einde van de klim (nog 1 km) en ik haal Mark Van Gorp bij (met twee
rugnummers !). Eénmaal op de top neem ik, al rijdend, bevoorrading (water). Ik drink het flesje van 50 cl bijna
leeg en zet de afdaling in.
De afdaling verloopt goed, ik kan het spoor volgen van een goede daler. Maar plots een kamikaze die mij
voorbijzoeft. Het blijkt Mark Van Gorp te zijn. Amaai, wat een daler, echt niet te doen. Eenmaal beneden volgde
een stuk golvend terrein (overwegend dalend met enkele klimmetjes). Op de stroken bergop haal ik Mark bij. Op
de Col De Buret (3de categorie) liet ik hem definitief achter. Ik blijf atleten inhalen, maar geen groepje meer. Wel
steeds enkelingen. Ondertussen heb ik één lege bidon weggegooid zodat ik de flesjes water in de bevoorrading
kan aannemen en kan bijhouden. Tegen de volgende bevoorrading zijn ze mooi uitgedronken. Soms neem ik een
stukje banaan aan. Halfweg neem ik ook met enige tussenpauze twee gelzakjes met veel water erbij.
Nog 22 km te gaan en 1 col van 1ste categorie en 3 cols van 3de categorie achter de kiezen…en dan komen we aan
de voet van terug Col De Menté (1ste categorie). Tijdens de briefing de dag voordien hadden ze ons al
gewaarschuwd dat dit afschuwelijk zwaar zou worden. De opeenvolging van vlug dalen en terug klimmen had de
spieren toch al aangetast. Er was echt (letterlijk) geen meter vlak geweest.
Maar eerlijk de klim ging vlotter dan gedacht. Ik bleef atleten inhalen, zelfs soms een met een rugnummer van de
elite (die totaal geparkeerd stonden) en klimde meestal op mijn 39 x 27. Haarspeldbochten nam ik langs de
buitenkant om me te sparen. Nu en dan klimmen ‘à la danseuse’ om de benen wat te sparen (relatief hoor dat
sparen…). Blijven drinken (afwisselend water en kleine slokjes sportdrank). Tevens dacht ik geregeld aan mijn
voorbereidingswedstrijden. In sommige koersjes was ik echt soms héél diep gegaan : wegspringen, bijgehaald
worden, terug weggaan nog eindsprint, enz… De pijn die ik daar had geleden kwam nu goed van pas. Ik
spiegelde mij voor dat ik nog zou moeten démarreren en nog zou moeten sprinten.
Dat was niet zo, wel nog 3 zeer steile kilometers te klimmen en dan de top : oef, dat hebben we gehad. In de
afdaling probeerde ik wat te recupereren en zelfs te stretchen. Dan nog 6 km terug naar Fos. In het fietsen, zo
bleek achteraf, had ik 41 plaatsen ingewonnen in de open categorie. Tevens had ik nog heel wat atleten van de
andere categorieën ingehaald en ik was door niemand voorbijgestoken.
Maar ik was niet euforisch hoor want dat vervelende tweede lopen kwam er nog aan. Ik wisselde zeer rustig en at
een druivensuikertje. Een andere hield ik bij in de hand voor onderweg.
Tweede lopen :
Al vlug kreeg ik een ‘mentaal tikje’ toen ik zag dat we twee toeren te lopen hadden en ik had daar geen rekening
mee gehouden. Waarom weet ik niet maar ik had liever één grote toer gelopen. Tevens was het parcours ook zeer
golvend met terug een stuk ‘off-road’. Niet meer zoals het eerste lopen maar toch wel héél zwaar.
Doordat er twee toeren waren (heen en terug zelfs op zelfde weg) kon ik de positie van de anderen goed
inschatten. Het lopen was zwaar maar het ging en ik had geen specifieke klachten (geen opspelende blessure,
geen darmklachten, …).
Tot op 1 km van de streep, een ongelofelijke kramp in mijn linkerbil, vlak boven de knie. Een rare plaats maar
onmiddellijk stond ik stil. Toch eventjes paniek…daar gaat mijn goede duatlon… Na een tiental seconden
stretchen vertrek ik terug voorzichtig. Ik zie al gauw het spandoek van de finish hangen. Kijk geregeld achterom
om te zien of ik niet meer bijgehaald zal worden. En dan de eindmeet… 5u18min.
Achteraf :
Zeer grote tevredenheid en pijnlijke spieren. Vooral de bovenbillen (voorkant) blijken fel aangedaan.
Waarschijnlijk door het naar beneden lopen. Ik heb een wedstrijd gevonden die me echt ligt. Het eerste lopen is
niet super vlug, het fietsen met het vele klimmen is echt op mijn maat en het tweede lopen nemen we erbij.
Als het kan volgend jaar terug en hopelijk met een betere loopvoorbereiding.

Source: http://www.kantoorvolcke.be/media/duatlon/volcke%20dominiek/duatlon.pdf